علی زارعی؛ عصر داراب نیوز- چند سالیست که حال نذار کشاورزی در کل کشور و بویژه در استان فارس و شهرستان داراب نذارتر است، حال کشاورزان خوش نیست، در حالی که بیشترین خدمت را به جامعه ارائه می کنند، کمتر مورد توجه قرار می گیرند.
کشاورزان همان هایی هستند که نان و گوشت و تمامی مایحتاج حیات جسم و جان مردم را تأمین می کنند، اگر نبودند آیا نانی بر سر سفره خرد و کلان این مملکت بود؟ کشاورزان تولید کننده هایی هستند که چندان به چشم نمی آیند، گاها وقتی اسم تولید آورده می شود اکثر قریب به اتفاق مسئولین از رده های بالا تا پائین؛ به فکر صنعت می افتند و تولیدات صنعتی و مجتمع های بزرگ و کوچک، پتروشیمی ها، پالایشگاه‌ها، صنایع فولاد و ….، بله همه این ها صنعت هستند و بخشی از کشاورزی که به فرآوری محصولات غذایی مشغولند نیز جزیی از صنعت بحساب می آیند، اما غالب کشاورزان ما تولید کننده محصول کشاورزی و باغبانی مثل گندم، پنبه، ذرت، انواع میوه، سبزیجات و غیره هستند که پایه و اساس تولید در صنعت فرآوری محصولات کشاورزی محسوب می شوند. آیا نباید همان برخوردی که با صنعت می شود با کشاورزی نیز از همان نوع برخورد صورت گیرد؟ امروز در کدام پتروشیمی، پالایشگاه، فولاد، کارخانجات صنعتی خورد و کلان دیگر؛ پول محصولی که از تولید کننده خریده می شود چند ماه بعد پرداخت می شود؟ امروزه به محض خرید کالا از یک واحد صنعتی، باید پول جنس را حتی قبل از تولید بحسابشان واریز کرد تا جنس تحویل خریدار گردد، چرا این رفتار با تولید کنندگان کشاورزی نمی شود؟ چرا باید تولید کننده محصول کشاورزی برای پول محصولی که تحویل داده زجه بزند، فریاد سر بدهد، اعتراض کند، آه و ناله کند تا دل مدیر و یا مسئولی به رحم آید؟
جایگاه متولیان امر و وابستگان به حوزه کشاورزی از جمله وزارت جهاد و کشاورزی، کمیسیون کشاورزی مجلس که از قضا همشهری و نماینده مردم ما در مجلس رئیس آن است و سازمان برنامه و بودجه کجاست که نمی توانند این دغدغه را از دوش کشاورزان بردارند تا کشاورز بی نوا تکلیف خود را بداند؟
داستان غم انگیز پرداخت پول پنبه در سال زراعی گذشته و گندم نگرانی جدی برای کشاورزان ایجاد کرده تا دست از تولید محصولات استراتژیک بردارند که اگر چنین شود کشور با چالشی بزرگ مواجه خواهد شد؛ اهرمی بسیار قدرتمند در دستان دشمنان این کشور قرار خواهد گرفت و هزینه های واردات با توجه به تحریم های کمر شکن برای کشور بسیار زیادتر آنچه بنظر می رسد خواهد بود؛ براستی این یک موهبت نیست که در جای جای کشور بهترین محصولات کشاورزی تولید می شود تا این کشور محتاج نباشد و با سربلندی حتی محصولاتش را صادر کند، آیا نباید دغدغه کشاورزان را رفع نمود؟ فلسفه وجودی اینهمه تشکیلات عریض و طویل در وزارت جهاد کشاورزی، کمیسیون کشاورزی، تعاونی های روستایی و ده ها شرکت بزرگ و کوچک فعال در حوزه کشاورزی چیست؟ چرا نباید تدبیر کننده ای باشد تا قبل از اینکه محصولی تولید شود تمام پیش بینی ها برای خرید آن صورت گیرد؟ چرا سازمان برنامه و بودجه که وظیفه آن برنامه ریزی درآمد و هزینه های دولت است اینهمه منفعلانه عمل می کند؟
آیا گوش شنوایی هست؟ گمان نمی کنم؛ دلیلش را باید از رانت خواران پرسید همان ها که تا کنون اجازه نداده و منبعد نیز اجازه نخواهند داد تا خدشه ای به ثروت و نفوذشان وارد شود؛ مگر می شود خون آشامان ثروت ملی به سادگی کنار بکشند و دست از سر این همه منابع ثروت و قدرت بردارند و امور را به اهلش بسپارند، گمان نمی کنم، اما امیدوارم روزی این اتفاق بیفتد و امور کشور به اهلش سپرده شود؛ تا مگر دستی از غیب رسد کاری کند.
ثبت دیدگاه